De machinist
Daar stond ik in een donker Doetinchem op het perron te wachten op de laatste trein richting Arnhem. Naast mij een paar mensen die echter richting Winterswijk moesten. Hun trein (een buffel) liep binnen. De machinist zwaaide naar zijn collega die stond te wachten. De trein stond nog niet stil of de machinist kwam uit de coupe en opende een blikje bier die hij snel opdronk. Althans dat denk ik, want bij het naar buiten komen was het blikje uit het oog verdwenen. Hij liep met een glimlach langs mij en trok zich terug. De trein vertrok weer met de andere machinist.
Een andere collega kwam op het perron staan. Zij moest mee richting Arnhem. Even later kwam de machinist weer voorbij lopen. “Mijn dag zit erop,” zie hij blij tegen haar. Liep met een big smile verder. “Wat staan er nog veel fietsen zo ‘s nachts,” zei hij tegen mij. “Ja,” stamelde ik. Ik vroeg me ondertussen af of het nu een goed of een slecht teken is dat je zo blij bent aan het eind van je werkdag.
February 21st, 2005 at 1:35 pm
ik ben ook altijd blij aan het eind van de werkdag, dan kan ik thuis lekker voor mezelf nog wat doen in plaats van de hele dag dingen voor iemand anders
(niet dat dat nou zo vervelend is maar goed…)
February 21st, 2005 at 9:26 pm
Met zo’n lompe trein kun je nu nooit eens hard door de bocht scheuren en door rood rijden kan echt niet. En je kunt niet lekker rondtuffen zoals je het zelf wilt. Het wordt allemaal maar voor je gepland en al die lifters verwachten maar dat je doet wat op de borden staat. Geen wonder dat je blij bent aan het einde van de dag.