Heb erg veel plezier aan deze CD beleefd. Melancholieke muziek, da's wel mijn ding.

01 - Sparklehorse - ?
Er zijn weinig artiesten die zo geschikt zijn om een CD die in het
teken staat van melancholie te beginnen als Sparklehorse.
Toch is het geen neerslachtige melancholie, eerder het soort dat
je bevangt als je 's zomers ergens ligt te mijmeren in het zonnetje.
En Mark Linkous is niet alleen, maar heeft gezelschap van iemand
wier stem al net zo geschikt is voor mooie weemoedige fluistermuziek
als die van Linkous.

02 - track 02
Mooie landerige rinkelpop met mellotronfluiten (en er is niets mis
met mellotronfluiten), zingende synthesizers en een stem die me in de
verte bekend voorkomt.
Tegen het einde wordt het iets steviger, maar dat doorbreekt de
sfeer niet.

03 - Low - Like a Forest
De celli zetten al gelijk de toon voor dit mooie stuk
neerslachtigheid dat eigenlijk net te kort duurt. Ik heb het idee dat
Low bestaat uit mensen die niet erg vrolijk zijn (dit is een van de meer
opgewekte nummers van Things We Lost...) maar het staat in ieder
geval garant voor zeer mooie muziek.

04 - Deus - ?
Mooie fluistermuziek van deze onvolprezen zuiderburen. De stiltes
in dit nummer zetten misschien nog beter de sfeer neer dan de muziek
zelf. De pizzicati maken het af.

05 - track 05
Dan komt opeens een wat steviger nummer langs dat helaas niet echt
blijft hangen. Het lawaaiige stuk in het midden en einde voegt verder
niet veel toe en loopt stuk op de synthesizerbliebjes, die verder ook niet
erg functioneel en een beetje gezocht zijn. Hoewel het refrein een
mooie meezinger in zich verbergt doet dit nummer me niet zoveel.

06 - track 06
Wat begint als een typisch stukje begin jaren '60 folk wordt
langzaam een mooi surrealistisch stukje lo-fi met jaren '50 B-Sci-Fi
invloeden.

07 - Belle and Sebastian
Zeer herkenbaar, en zoals meestal fraaie weemoed met trompetten en
violen (en er is niets mis met trompetten en violen). De ironie
spat ervan af, want voor een liedje over "melancholy" eindigt het wel erg
vrolijk.

08 - track 08
Fantastisch staaltje electronische lo-fi dat een beetje doet
denken aan de vroege Mouse On Mars, dat mede door
het fluisterstemmetje schittert van schoonheid. Geen idee wie dit is
(hoewel iets in m'n achterhoofd het
sommetje "stemmetje+accent+electronica+weemoed=Mum" heeft gemaakt) maar
wil er zeker meer van horen.

09 - Cocteau Twins - een iets later nummer
10.000.000x gezegend degeen die de Cocteau Twins op een
subcirkelCD zet.
De Cocteau Twins komen uit een eigen universum waar alleen maar
schoonheid heerst (wat overigens niet waar is, Robin Guthrie heeft Liz
Frazer uitzonderlijk schofterig behandeld). Veel te kort, dit nummer, veel
te kort.

10 - Van Morrison, zo te horen
Wat maakt dit nummer zo gladjes, vraag ik me af- de productie, die
zijige strings op de achtergrond, de obligate piano, Van's
voordracht? Een nummer dat me zo weinig zegt dat ik erg gauw neig naar
doorzappen.

11 - track 11
Hele mooie Nederlandstalige lo-fi met een sterk psychedelisch
randje en mooie violen (en er is, zoals gezegd, niets mis met violen)
en koortjes. Maakt erg nieuwsgierig.

12 - track 12
Wederom een act die ik niet herken, met een New Wave-achtig nummer
dat door de samples net die meerwaarde krijgt waardoor ik blijf
luisteren. Een vreemde combinatie eigenlijk. "Unkle" roept iemand op 't
eind. Zou een hoop verklaren, qua sampledichtheid.

13 - Aphex Twin - Fingerbib
Een van de minder nerveuze tracks vcan het The Richard D. James
album. Mooi tegendraads nummer om bij weg te dromen.
Grappig dat een nummer dat zo lekker weg luistert zo ingenieus
inelkaar zit.

14 - track 14
Volgt een geheel acoustisch nummer dat ondangs de minimale
bezetting (slechts 1 gitaar en 1 stem) toch niet kaal klinkt. Jammer
dat de zanger zo "rockerig" klinkt, waardoor de sfeer van de track wat plat
wordt.

15 - Gorki, vermoed ik
Een nummer dat veel belooft maar daar weinig van waarmaakt.
Melancholiek genoeg, maar doordat het verassingen mist slaat dit
nummer net de plank mis.

16 - track 16
Erg grappig stukje electronische lo-fi (ik zie een hier patroon)
dat precies de juiste snaar raakt (lach, traan, dat soort dingen).

17 - track 17
Humor en muziek, daar kan volgens mij een hele CD-cirkel aan
worden gewijd. Een geheel bijelkaar gescratched nummer dat lekker
tegendraads de droefnis van de gitaren relativeert met rare hupsprongetjes.

18 - track 18
Het voorlaatste nummer (hoewel de tracklisting dit goed verbergt)
gaat helaas niet echt ergens heen. Ook de mellotron-fluiten kunnen het
niet redden.

+ track
Dit grindfest sluit de cd af met een kort maar hevig potje afreageren.