gé weblog

Kan iemand mij mischien uitleggen waarom je in vredesnaam vier pond zou betalen voor iets wat je ook gratis kan krijgen?

Na Open Software, Open Encyclopediën en Open Software is er dan nu ook eindelijk Open Cola, een Cola-variant waarvan de formule (PDF) ‘vrij’ is en door iedereen gewijzigd kan worden zolang de gewijzigde versie ook openbaar is. Er zijn blijkbaar al 150.000 blikjes van verkocht. En voordat u zich op een ander gat op de ‘Open’ markt stort: Open Bier is er ook al.

Op donderdag 12 Mei werden Simon en Sharon Ng, broer en zus, vermoord door het ex-vriendje van Sharon, de 23-jarige Jin Lin. Dat is tragisch en afschuwelijk, maar wat die zaak opvallend maakt boven al die andere nutteloze moorden is dat de moordenaar is gepakt door een bericht wat Simon op zijn weblog schreef.

Om 5 over 5 in de middag type Simon Ng deze woorden:

Anyway today has been weird, at 3 some guy ringed the bell. I went down and recognized it was my sister’s former boyfriend. He told me he wants to get his fishing poles back. (…) He is still here right now, smoking, walking all around the house with his shoes on (…) Hopefully he will leave soon.

Deze jongen was dus de moordenaar van Simon en Sharon Ng. Pas nadat de politie hem had geconfronteerd met dit bericht bekende hij.

(via)

Zoals ik in mijn betoog al eerder aangaf is het lezen van de Europese Grondwet een vervelend iets: bijna vijfhonderd pagina’s onbegrijpelijke ambtenarenbrabbel. Desondanks heeft toch iemand de moeite genomen alles te lezen: de weblogger Steeph. Elke dag leest hij een paar artikelen en geeft hij hier zijn commentaar over. Informatief, kritisch en op een luchtige manier geschreven.

(via)

Jemig, ik lijk wel druk. Een full time baan, rapporten die af moeten, nakijkwerk, bandavonden en popquizen. Dat heb ik weer.

Als je muziek luistert heb je daar lang niet altijd een beeld bij. In vervlogen tijden stonden muzikanten nog ruig op de voorkant van de lp-hoes, en kon je uren wegdromen bij je helden. Tegenwoordig heb je internet, dus echt een excuus heb ik niet, maar ik had toch geen flauw idee hoe de leden van The Arcade Fire er uit zagen. Als ik luisterde naar Funeral, hun eerste langspeelplaat en een van de muzikale hoogepunten van 2004, had ik het idee dat het waarschijnlijk een stuk of vier, wat gothic-achtig ogende, mannen zouden zijn, met een klein iel mannetje als leadzanger.

Afgelopen Donderdag, 12 Mei in Nighttown Rotterdam werd ik echter nogal verbaasd door het uiterlijk van de band: de leadzanger was geen iel mannetje (wat je van zijn zang zou kunnen verwachten), maar een gigantische boom van twee meter. En het gezelschap bestond uit maar liefst zeven, wild geklede, mensen die er eerder uitzagen als een hippieclan dan een gothicband. Al vanaf het eerste nummer gingen ze er tegenaan op een manier die ik eigenlijk alleen eerder heb gezien bij bands als The Polyphonic Spree en de Flaming Lips: met een gigantisch geloof in hun eigen muziek en een onvermoeibare drang om dat over te brengen op hun publiek.

Tijdens de show viel op dat de leden van The Arcade Fire veel bezettingswisselingen hadden. Bij elk nummer renden ze over het podium om te wisselen van instrument. De drummer werd gitarist, de accordeonist drummer, en van bepaalde bandleden kon ik niet eens bepalen wat nou precies hun hoofdinstrument was. De enige uitzondering hierop was de violiste, die op een dusdanige manier opging in haar spel dat het haar blijkbaar niet deerde dat iedereen haar gekke bekken en wilde gebaren zag.

Ze was overigens niet de enige violist. Het voorprogramma, Final Fantasy, bleek gewoon mee te doen tijdens het optreden. Zijn voorprogramma was een goede keuze van de band: Final Fantasy maakte bijzondere muziekcollages met behulp van alleen zijn viool en een soort tape-loop effectpedaal, waarmee hij telkens live een loopje maakte waar hij weer overheen begon te spelen. Een mooie combinatie van Nick Drake-achtige melodieën en vocalen die een beetje deden denken aan Patrick Wolf, waar Owen Pallett (zoals Final Fantasy echt heet) mee bevriend is. En net op het moment dat zijn muziek een beetje pit begon te missen verscheen de helft van de hoofdact op het podium om mee te spelen bij een verrassende versie van Mariah Carey’s(!) Fantasy.

Terug naar die hoofdact. Hun set bestond uiteraard uit zo’n beetje alles van debuutplaat Funeral, en verder een aantal (mij) onbekende nummers. Een aantal nummers die op plaat wat minder uit de verf kwamen (zoals Haïti) werden hier in een beter arrangement gestoken. En de beste nummers van de plaat (zoals Tunnels, Rebellion (Lies) en Laika) waren (voor mij) in ieder geval goed genoeg voor kippenvel.

Mijn enige kritiekpunt op het concert is eigenlijk dat ze, ondanks hun inzet en omvang, te weinig afweken van de versies die op plaat stonden. Zo af en toe werd er wel een beetje geïmproviseerd, maar meestal waren de gitaarsolo’s en zelfs de kleine snikjes van de zanger identiek aan de plaat. Ook had het concert wel wat langer mogen duren (met wellicht wat meer onbekend werk), maar goed, ze hebben pas één plaat uit.

Plaat en concert maken dus erg nieuwsgierig naar wat deze jonge band ons de komende jaren nog gaat brengen.

De BBC gaat drie dagen op zwart. Bonden zijn het niet eens met een voorgestelde bezuiniging waarin 3780 mensen hun baan zouden verliezen. De FA Cup zal op zwart gaan, maar de Chelsea Flower Show wel.

Ze hebben natuurlijk wel gelijk. De BBC is een fantastisch instituut. Daar moet je niet in snijden.

Plaatsbeschrijving: kruispunt met verkeerslichten met een fietsstrook.

Scene 1: Fietser A rijdt op weg A. Hij heeft aan zijn rechterhand weg B. Hij rijdt voorzichtig door rood. Kijkt om zich heen en vooral naar links. Er kan immers een fietser aankomen.

Scene 2: Fietser B rijdt op weg B. Hij rijdt aan de verkeerde kant van de weg op het fietsstrook. Aan zijn linkerhand heeft hij weg B. Er komt hem geen fietsverkeer tegemoet. Zijn blik is gericht op het autoverkeer aan de rechterzijde dat hem tegemoet raast. Hij gaat in een slakkengang.

Scene 3: Fietser A en fietser B komen tegelijk op de hoek van het kruispunt. Een knal volgt. Ze hebben beide verder niets. Er volgen wel verontschuldigende opmerkingen. Ze zaten immers beide fout.

Ondanks dat ik, als creatief ontwerper, natuurlijk een hoop dingen zie die andere mensen doe, sta je af en toe toch te watertanden bij dingen die je nog niet eerder had gezien. Zoals bijvoorbeeld het werk van de Amerikaanse Second Story studio. Second Story maakt interactieve multimedia (web)producties, voornamelijk voor musea en non-profit organisaties (nationale archieven e.d.) waarin ze op een prachtige manier hun onderwerp in beeld brengen.

Vooral gefascineerd was ik door Monticello Explorer, een virtuele ‘tour’ door het huis van Thomas Jefferson. Er is een interactieve kaart van het gebied rond zijn huis waar je overal kan klikken en zien wat er rondom zijn huis werd gebouwd. Maar vooral prachtig is de interactieve tour van zijn huis, waar je doorheen kan wandelen en foto’s kan zien die er zijn genomen. Het is moeilijk om het goed te beschrijven, het is werkelijk iets wat je moet zien om te geloven.

Ze zijn er weer, de originele blaasbloemen. Pfffffffffffffffffffff………