Sneeuwballengevecht
Wednesday, February 26th, 2003{{customfive}}Gisteren, op het journaal, zag ik Israëlische kinderen sneeuwballen gooien. Ik moet zeggen dat een stenengooiende Palestein er toch een stuk geoefender uitziet…
{{customfive}}Gisteren, op het journaal, zag ik Israëlische kinderen sneeuwballen gooien. Ik moet zeggen dat een stenengooiende Palestein er toch een stuk geoefender uitziet…
{{customsix}}Afgelopen zaterdag heb ik van 12 tot 4 ‘s nachts in de bioscoop gezeten om te kijken naar een grote hoeveelheid trailers van de meest slechte films die er gemaakt zijn. Kortom ik ben naar de nacht van de wansmaak geweest. Het hoogtepunt van de avond was een scene waarin een vrouw met de maten 186, 79, 84 (een redelijke boezem dus:) een man wurgt. Het circus trekt nog steeds door het land en is een ware aanrader…. als je van slecht slechter slechtst houdt.
{{customsix}}Waarom veranderen de mensen die je graag zou willen zien veranderd niet, en de mensen die je vooral niet zou willen zien veranderen juist wel…
{{customsix}}Vandaag naar de demonstratie in Amsterdam geweest tegen.. nou goed, dat weten jullie wel. Wat korte samenvattende dingen die me opvielen:
{{customtwo}}Gisteren zag ik ‘Confessions of a dangerous mind’. In deze film werd een oud televisieprogramma ‘hootenanny’ genoemd. Uiteraard moest ik meteen denken aan het nieuwe album van Eels, ‘Shootenanny’, denken. Een korte zoektocht op het web bracht me bij deze pagina. Zou dit betekenen dat Eels’ nieuwe album inderdaad folk invloeden heeft, zoals al eerder is gesuggereerd?
{{customtwo}}Ik snap die Amerikanen niet (en nu gaat het hier eens een keer niet over Irak). Gisteren in de sneak preview werd Chicago gedraaid en ik vond hem zwaar tegenvallen. Ik ben normaal best een musical fan (het is niet zo dat ik als stoere bikkel zeg dat ik het niet leuk vond), maar ik vond dit drie keer niks: er werd slecht geplaybacked (de zangkwaliteit was overigens wel aardig, hoewel het geen geenkippevel veroorzaakte), sommige van de karakters werden verre van geloofwaardig neergezet, en de ondertiteling (OK, hier hadden ze in Amerika geen last van) moest zonodig rijmen waardoor er wle heel erg vrij vertaald werd. Kortom ik begrijp niet waarom deze film zo nodig awards moet hebben (of nominaties daarvoor).
{{customsix}}Even een “leuk” raadseltje tussendoor… wat is erger dan een onverklaarbare screw-up van je harde schijf waardoor je niets meer kunt lezen (en recovery programma’s evenmin). Erger dan dit is een onverklaarbare screw-up van je harde schijf hebben waardoor je niets meer kunt lezen (en recovery programma’s evenmin) en er achter komen dat het backupprogramma waar je netje backups mee had gemaakt geen (inderdaad GEEN) lange file-names ondersteund… kortom ik zit nu met een verzameling ~1-tjes, ~2-tjes, ~3-tjes enzovoort…
{{customtwo}}Het was misschien al bij een enkeling bekend, maar Mark Oliver Everett (oftewel E) heeft de filmmuziek geschreven voor de nieuwe film van Ed Solomon: Levity. Ik heb geen idee of deze film in de Nederlandse bioscopen gaat draaien (hoewel er best goede namen in meespelen), maar de trailer is in ieder geval online te bekijken (trailer). Toch jammer dat er in de trailer door E’s muziek heengesproken wordt…
{{customsix}}Ik heb gister voor slechts één euro de geniale cd ‘Hardcore Generation II’ gekocht. Het ziet er geweldig uit, met op de voorkant zo’n meisje met een paardenstaart en een leesbril. De cd bevat onder meer de classics ‘We Declare War’ van de Rotterdam Terror Corps (tegenwoordig weer heel actueel), de Radical Rixmix van ‘Mossels’ van de Mosselman, en uiteraard het onvolprezen ‘I’ll Be Your Only Friend (Fucking Hardcore Mix) van de geniale Hardcore Motherfuckers.
Voor mij is dit nostalgie, ik was nog een brugpieper toen ‘gabber’ in was, en ik stond op schoolfeesten heel nerveus te kijken hoe die grote jongens uit HAVO2 wild met hun benen stonden te zwaaien en de oerkreet ‘Hakkuh!’ schreeuwden. Ik nam de illegale ‘Hardcore Radio’ op, die alleen in het weekend ‘s werd uitgezonden, en draaide dat bandje dan de hele week op m’n walkman. Goed, op een gegeven moment bekeerde ik me en spoelde ik er Nirvana overheen, maar ik heb nog steeds wel ergens een bandje met veel geschreeuw en gedreun.
Nu is het nog maar een paar jaar geleden, maar over 30 jaar is het nostalgie en dus HANDEL. Dan zie je TelSell reclames op tv voor ‘The Classics of the Gabbernineties’. Aangeprezen door een kale vijftiger in een trainingspak, die je eraan herinnert hoe je destijds in die ‘goede ouwe tijd’ strakstond en je voor de eerste keer een meisje kuste.
Ik huiver er nu al voor.