Eigenlijk had ik het kunnen weten, als een stad als **Apeldoorn** het over verbeelding heeft dan moet je oppassen. Gisteravond was er het festival **de Verbeelding** bij het podium de Gigant. Eigenlijk is het idee prima, laat verschillende cultuurstromingen samensmelten in een gebouw waarbij de toeschouwer zelf kan bepalen wat hij wil zien. Zo was er de keuze tussen een aanbod aan pop, theater, film, dans, en literatuur.
Het geheel was echter wazig uitgevoerd. Het was onduidelijk waar wat plaatsvond. Ik ken immers hetgebouw niet. Het programmaboekje was met de groene achtergrond kleur slecht te lezen. Het aanbod was bovendien slecht op elkaar afgestemd. Kritiek heb ik dus genoeg, maar het trok wel een breed publiek.
Ik kwam er eigenlijk vooral om Krang te gaan bekijken. Het was al een tijd geleden dat ik het trio rond Andre Manuel had gezien. Ik schat dat ik ze nu een keer of 13 / 14 gezien heb. Het moest een Krang optreden worden met pauze, dat deed me toch enigszins de wenkbrauwen fronsen. Het tegendraadse gezelschap bleek de lijn voort te gaan zetten van het laatste album: Gluut. De nieuwe nummers, ik telde er drie, zijn weer in het Twents. De start was stroef, pas in het laatste nummer voor de pauze Asshole kwam het wat los. Na de pauze gingen de mannen tekeer als bezetenen. Lekker jammen op bestaande nummers, waarbij het afwisselen tussen Twents en Nederlands mij toch een beetje minder overkwam. Het geweld brak echter helemaal los nadat ikzelf hiervoor ging zorgen. Krang zat als een Slagerij van Kampen vooraan het podium (zie foto van dubbelmono). Nu heb ik het niet op percussie, maar dit was zeer geslaagd. Iets moet er in mij gekropen zijn dat dit ging corrigeren. Er vloog een stok van Andre de zaal in. Ik, onschuldig als ik ben, raapte die op. Andre gebaarde dat hij de stok terug wilde hebben. En toen gebeurde het, ik gooide de stok terug. Andre deinsde terug, zag de stok niet goed, de stof vloog zachtjes tegen zijn hoofd. Krang barstte los, de stokken van het trio vlogen richting ondergetekende. Krang liet zich zelfs door deze aanslag niet uit de weg slaan. Het gezelschap was van God los. Leuk was nog het meespelen van de man van het licht: Robert. Ik zou hem zo in dienst genomen hebben bij de band zelf. Hij nam echter afscheid van zijn huidige job. Robert bedankt! De band had mijn signaal voor meer publieksparticipatie opgepikt, zo werd er uiteindelijk afstand genomen van de gitaar en bas, dat bespeeld ging worden door mensen uit het publiek. Na een wild einddansje was Krang over.
De eindtonen waren voor Excelsior –band: The Herb Spectacles. Je kunt alles van ze zeggen wat je wilt, maar het is geen typisch Excelsior –bandje. The Herb Spectacles bestaan uit drie ex –leden van de Treble Spankers. Ze maken zogenaamde Tijuanan –en Mariachiklanken. Na iets van de helft van het concert had ik het wel gezien. Best leuk hoor, maar het is toch niet mijn ding.
Krang was dus wederom goed, maar de rest had voor mij dus niet gehoeven. Bij een volgende aflevering zou ik het dus graag wat meer op elkaar aangepast zien. Het zal blijken wat er volgend jaar zal staan. Nog maar eens zien of ik er dan weer bij zal zijn.
