gé weblog

Er staat hier een interessante filmp over vikingen.

(via)

The Dirty Projectors – Slaves’ Graves & Ballads
Ik ben een lieve jongen. Alleen nu even niet. Ik loop tierend door mijn huis. Ik ben namelijk mijn vulpen kwijt. Vanmiddag had ik haar nog. Nu is ze weg. (lees verder)

Het is alweer 2 januari. De eerste dag leverde meteen al een kort gedicht op. Dat belooft wat!

Drink niet alles door elkaar
dan draait de wereld ook niet zo raar.

The Embrooks – Yellow Glass Perceptions
Ik schrik wakker. Er valt een envelop door de brievenbus op de grond. Het gebeurt niet vaak, maar ik ben zowaar op de bank in slaap gevallen. Ik heb vreemd gedroomd. Ik stond namelijk op een podium ergens in Londen. Mijn band The Embrooks was de opening van de avond. (lees verder)

Stel je voor: je bent 26 en hebt meegedaan met Idols, dat programma op de Nederlandse televisie dat claimde jou beroemd te maken. Een ster zou je worden, een hitmachine! Je wint niet, maar je hebt wel meegedaan, dat moet toch genoeg zijn om uiteindelijk een glansrijke carrière op te bouwen? Je zal op de tweede dag van 2005 toch wel in Carré, Paradiso of toch tenminste een schouwburg ergens in de regio staan?

Helaas niet voor iedereen. Ron van Idols staat op 2 januari in ‘Wijkcentrum de Daalsehof’ in Nijmegen. Voor waarschijnlijk een publiek van rond de 100, voornamelijk bejaarde, mensen zijn hits te spelen. Het is een benefietmiddag, voor de slachtoffers in Azië, maar het is toch raar om op een gestencild A5-je wat in de brievenbus valt te lezen dat tussen tien en vijf het wijkcentrum bol staat van de activiteiten zoals ‘optredens van Popkoren’, ‘Clowns’, ‘Poppenkasttheater’ en natuurlijk Ron, van Idols! Oh ja, ook ‘Gordon de Kiefte’ komt nog een liedje zingen. Zal vast gezellig worden, want je kan natuurlijk ook ‘overheerlijke oliebollen eten’ en je maakt ‘kans op mooie prijzen bij het rad van fortuin’!

Het doet me een beetje denken aan die beroemde scène uit de cultfilm Spinal Tap waarin de bandleden (vier oude hardrockers in leren broeken met lange haren) aankomen in een soort van veredeld pretpark waar ze (in de nadagen van hun carrière) gaan optreden. Bij de arena waar ze mogen optreden hangt een groot bord: ‘Vanavond: Poppentheater en Spinal Tap!’, waarna de bandmanager (het liefje van de leadzanger) kwaad uitroept: ‘En ik had ze nog zó gezegd: eerst Spinal Tap en dan pas het poppentheater!’.

Overigens stond die andere Idol, Maud, de dag ervoor op het Keizer Karelplein in dezelfde stad voor 15.000 mensen te zingen. Misschien wel geruststellend voor haar om te weten dat, zelfs als je carrière in het slop raakt, er altijd nog genoeg wijkcentra zijn in de wereld.