Allen vrijdag naar Kultuurhuis Bosch te Arnhem. Hier spelen Blimey! en Stereo21. Er is ook een speciale dj aanwezig in de persoon van Thijs van John Wayne Shot Me. DJ Dubbel Mono moet helaas verstek laten gaan. Sollicitatiebrieven voor vrijdag a.s. kun je me mailen.
Elf Power – Walking with the beggar boys
Het eerste waar ik aan moest denken bij het bekijken van deze cd was het album Déjà Vu van Crosby, Stills, Nash & Young. Een vergelijkbare foto, bijna dezelfde bruine kleur van de omranding en een lettertype dat ook de nodige overeenkomsten heeft. Vreemd, ik mag toch hopen dat een band iets origineels te melden heeft. Elf Power heet de band die (lees verder)
Ik ging aan het eind van de ochtend naar de fotograaf om nog wat foto’s af te laten drukken. Er waren echter een paar mensen voor me. Dat duurde echter zolang dat ik in de zaak ben gaan zitten en een boek over Arnhem ben gaan lezen. Toen ik na iets van een kwartier eindelijk aan de beurt was ging het snel. Binnen een minuut stond ik weer buiten. Ik besloot nog even snel naar de V & D te gaan. Hier liep ik de winkel in verbouwing door en besloot om wat truien te gaan kopen. Na het passen liep ik naar de kassa. Er was er maar een geopend. De extra kassa die openging kon echter geen pinpas aan. Er zat dus niets anders op dan lang te wachten. Uiteraard ging er voor mijn ogen van alles mis pasjes die niet werken, computerstoring. Het lukte me echter om na iets van 10 minuten af te rekenen. Ik kon naar buiten. Onderweg naar buiten dacht ik nu zou …. En jawel, het alarm ging af. Ik kon weer terug naar de kassa. Hier stonden nog steeds twee rijen. In de ene rij werd een cadeau ingepakt, ik besloot in de andere rij te gaan staan. Het ging niet vlot, maar uiteindelijk werd er ergens iets omgezet. Ik kon weer gaan. Ik was behoorlijk aan het mopperen, maar er kwam een rust over me. Ik besloot maar eens naar een nog steeds aan te schaffen dvd -speler te gaan kijken. Uiteraard was er in de hele binnenstad geen te vinden onder de 50 Euro. Geen speler dus voor mij. Ik besloot dan maar naar wat schoenen te gaan kijken. In de winkel waar ik naar binnen liep had men totaal geen haast. Ik inmiddels ook niet meer. De mevrouw kletste er behoorlijk op los. Ik was inmiddels vol met grapjes, en vond het wel best. Met te dure schoenen, maar met 10% mannenkorting ging ik weer weg. Meer dan twee uur na vertrek was ik weer thuis. Even later ging de telefoon. Mijn afspraak bij de huisarts kon niet doorgaan. Ze zat vast in het verkeer. “Wil je morgen?” vroeg de assistente nog. “Doe maar volgende week, ik heb geen haast.”
James Yorkston and The Athletes – Just Beyond The River
Nick Drake is dood. Ik hoop niet dat je hier van opkijkt. Nick Drake is namelijk op 26 november alweer 30 jaar dood. Als je zijn platen en geschiedenis kent dan had hij geen leuk leven. James Yorkston leeft. Als ik zijn tweede plaat Just beyond the river hoor dan (lees verder)
Sykosonics – Ultralite
Jemig, ik ben chagrijnig. En niet zo’n klein beetje ook. Ik schop tegen een berg blaadjes aan. Kutblaadjes, en het regent ook nog. Herfst is zo’n afknapper na een lekkere zomer. Oké, (lees verder)
Dat je, als je rijk genoeg bent en het allemaal niet meer voor het geld doet, ook dingen kan terug doen voor de mensen bewijst Michael Palin. Het beroemde ex-Monty Python lid reist al zo’n 15 jaar de wereld over om reisdocu’s te maken voor de BBC en schreef daarover ook vele boeken.
Het mooie is namelijk dat al die boeken, inclusief z’n net uitgekomen boek over de Himalaya, in z’n geheel, onverkort, met foto’s, te lezen zijn op z’n website.
(met dank aan de Volkskrant)
Ik heb fitness nog nooit begrepen, en na het zien van deze animatie weet ik waarom. En over golf heb ik terecht ook nooit serieus nagedacht, kijk maar eens hier. En buitensport is oke, maar om nu te gaan deltavliegen of een ijsberg te gaan beklimmen.
De bel gaat. Het is al laat op de avond. Eigenlijk zou ik niemand weten die bij mij een reden zou hebben om nu nog aan te bellen. Ik loop richting deur. Ik aarzel. Je hoort zoveel tegenwoordig. Ik doe de voordeur voorzichtig open, maar laat de ketting erop zitten. Voor de deur staat een Somalische vrouw met een hoofddoekje. Is dit nu het Islamitische gevaar dat mij blanke bedreigt? Ik haal de deur van de ketting. Het blijkt mijn bovenbuurvrouw te zijn. Ik ken haar eigenlijk nauwelijks. Ze vraagt in gebroken Nederlands of ik haar wil helpen. Ze heeft problemen met de computer. Deze vraag had ik niet verwacht. Ik moet wel even wat schoenen aan doen, moppel ik. Ik loop met haar mee naar haar woning. Er staat een box zonder baby, ook haar man is er niet. Ze wil muziekbestanden beluisteren, maar dat lukt dus niet. Ik ken de software niet. Ik herken ook het probleem niet. Pruts wat met de p.c., maar het helpt niets. Ik ga onverichterzake weer terug naar mijn huis. “Geeft niets,” zegt mijn bovenbuuf nog. Ik bedenk me op de terugweg dat de vanzelfsprekendheid om bij een probleem bij je buren aan te kloppen heel mooi is. Daar kan onze maatschappij gericht op de individu het weer mee doen.
The 5.6.7.8’s- Bomb The Rocks
De betere platenzaak of moet ik tegenwoordig zeggen cd-zaak is gevaarlijk terrein voor ondergetekende. Ik ontdek namelijk altijd wel iets, dat ik dan vervolgens niet kan laten liggen. Zo zag ik onlangs de cd Bomb the Rocks van The 5.6.7.8.’s liggen. Het nummer Woo Hoo kende ik nog uit de soundtrack van Kill Bill Volume I, maar (lees verder)
